Dodatek: 

Phobol Chang Przemawia w Laughlin, Nevada w 1999

Transkrypcja wideo-nagrania z Międzynarodowego Kongresu Ufologicznego
w Laughlin, NV, 23 Lutego 1999

Transkrypcja [i dopiski]: Jim Deardorff, lipiec 2005

Screeny: Google Video

 –Szkic—

PRZEDSTAWIENIE PHOBOL PRZEZ MICHAELA HESEMANNA,
NIEMIECKIEGO UFOLOGA

Jestem szczęśliwy i dumny mogąc przedstawić państwu damę, o której pisałem w moim magazynie (Magazin 2000) nazywając ją głównym świadkiem w sprawie [Meiera]. Powiem państwu za chwilę dlaczego. …Zostałem zaproszony parę lat temu na wykład przy Narodach Zjednoczonych zorganizowany przez Mohammeda Ramadana, etatowego dyplomatę NZ, …po moim wykładzie bardzo przyjacielska, miła mała dama podeszła do mnie i powiedziała: „Panie Hesemann, jesteś z Niemiec, czy znasz Billego Meiera i co o nim myślisz?”Odpowiedziałem: „Czy go znam? Traktuję go poważnie”. Powiedziała dalej „Dziękuję”. Następnie opowiedziała mi jedną z najbardziej nieprawdopodobnych historii jakie słyszałem w swoim życiu. Interesujące w tej damie jest nie tylko to, że jest jedną z najcieplejszych, najbardziej duchowych i cudownych ludzkich istot jakie kiedykolwiek w życiu spotkałem i jest to bardzo szczere oświadczenie..., lecz też to, że pochodzi z politycznych wyższych sfer swego kraju, Kambodży.

Jest, była – jest na emeryturze – była członkiem delegacji Kambodży przy Narodach Zjednoczonych. Przemawiała kilka razy przed Generalnym Zgromadzeniem NZ o prawach człowieka i innych kwestiach. Więc była wysoko notowanym dyplomatą. Jej rodzina składa się z doradców króla; jej dziadek był pierwszym Sap..(???) mianowanym przez króla Kambodży. Jej dziadek miał naprawdę bardzo interesujące życie. Ma teraz 111 lat. A wyglądał – istnieją jego zdjęcia – wyglądał młodziej kiedy miał 80 lat i wygląda młodziej teraz w wieku 111 lat niż wyglądał kiedy miał 60 czy 70 i dopiero został mnichem Buddyjskim. Zdecydował się prowadzić duchowe życie i założył Misję Aśoka nazwaną imieniem największego króla Indii – króla który wprowadził Buddyzm do Indii i pod rządami którego Buddyzm osiągnął szczyt swej kultury. To było gdzieś w czasach Aleksandra Wielkiego. I ufundował on [dziadek] misją Buddyjską w Delhi. Był osobą mającą bardzo bliską przyjaźń z Mahatmą Gandhi. Jest tak wysoce poważanym nauczycielem buddyjskim, że jest na tym samym poziomie co Dalai Lama. Lecz to inny rodzaj Buddyzmu. Mamy buddyzm Mahajana, mamy Buddyzm Hinajana, mamy różne szkoły, a to jest inna szkoła – bardziej autentyczna. Gdyż Buddyzm tybetański jest pod dużym wpływem religii Bon – tybetańskiego – północno tybetańskiego – kultu demonicznego, itd., itd. Więc są to najczystsze nauki Buddy… których jej dziadek jest autentycznym reprezentantem. Teraz dzięki sobie ma 111 lat i wciąż jest nauczycielem Buddyzmu i wciąż jest mnichem, żyjącym faktycznie w waszym kraju. Jest bardzo dobrym przykładem mocy swych nauk.

Kiedy Billy Meier był młodym mężczyzną – już państwu o tym mówiłem – podróżował dookoła planety autostopem, pieszo, samochodem, jakkolwiek. Wykonywał tuziny/miliardy różnych prac, od testera smaków do ochroniarza, od kierowcy do weterynarza i zdołał dotrzeć do Indii kiedy dowiedział się o swym sławnym nauczycielu. Przybył do jego asramu i został jego uczniem, gdyż chciał nauczyć się autentycznych nauk buddyjskich. I miał tam kontakty [z obcymi]. Tak jak i każdy w asramie, widział statek. I… włącznie z tą damą widzieli Billego i Asket – damę ze Wszechświata Dal – nie z Plejad, lecz ze Wszechświata Dal – jak spacerowali i rozmawiali [razem] godzinami.

Mamy więc wczesny przypadek kontaktu o którym nie dowiecie się z żadnej książki, które opublikowali… i Wendelle Stevens, gdyż ich dochodzenie na tym się nie skupiało. [Stevens jednak poświęcił temu kilka stron w swej książce z 1989 i kolejnych]. Przedmiotem ich dochodzenia były kontakty z Semjase od 1975 r. i dalej. Historia którą możecie już znać zaczyna się w styczniu 1975 r. kiedy ten farmer wychodząc zobaczył lądujący statek kosmiczny itd. Lecz tak to wszystko się zaczęło… kiedy był małym chłopcem około pięciu lat – w wieku pięciu lat. Miał kontakty przez całe swoje życie. Był on… kontakty z Semjase. Zespół ten nie mógł sobie pozwolić na przyjazd do Szwajcarii by wykonać pierwsze dochodzenie, nie pojechali też do Indii gdyż nie wiedzieli – nikt nie wiedział – nim faktycznie, najpierw Wendelle umiejscowił naszego głównego świadka. Ogłaszam że jak tylko to będzie możliwe… pojedziemy do Indii i zrobimy wywiad z kilkoma świadkami tego „nowego” przypadku kontaktów, kiedy był to kontakt otwarty… Kiedy nie był to ukryty kontakt mogli być świadkowie. W tym samym czasie, Timothy Good, znany angielski badacz UFO – najbardziej poważany angielski badacz UFO, był w Indiach grając z Londyńską Orkiestrą Symfoniczną. Przeczytał wtedy w gazecie [w Delhi] o Billym Meierze. W ten sposób Lou Zinsstag… Junga, wielkiego psychoanalityka i odszczepieńca od Sigmunda Freuda dowiedziała się o tym i poinformowała – jak wspomniał Wendelle – poinformowała Wendelle’a o tej sprawie. Tak więc wszystko to zaczęło się w Indiach.

Wracamy więc do lat ’60. Wracamy do złotego wieku, kiedy możliwe było podróżowanie po środkowo- wschodnich krajach, w których dzisiaj rządzą dyktatorzy bez skrupułów.  Wracamy do czasu w którym doprawdy, wydarzył się otwarty kontakt w 1964 – w roku mojego urodzenia – w 1964 w Indiach. Panie i panowie proszę gorąco przywitać damę, która wyznała mi, że nie było dla niej problemem przemawiać przed Generalnym Zgromadzeniem Narodów Zjednoczonych, lecz dziś jest nieco zdenerwowana gdyż jest to dla niej głęboko, głęboko osobiste, nie tylko dlatego że jesteście ważniejszą publicznością, lecz też dlatego, że to o czym będzie teraz mówiła jest głęboko, głęboko osobiste; ma to związek z jej życiem i jej przeszłością. A po niej usłyszymy innego bardzo zadziwiającego świadka tego… kontaktu. …

Witaj, witaj w Laughlin, Phobol Chang.

MÓWI PHOBOL 

Dziękuję. Dziękuję bardzo. Jak on powiedział, trudniej jest mi dziś wieczorem rozwodzić się nad swoim dzieciństwem i moją przeszłością dzieląc się czymś bardzo osobistym i intymnym. Jest to trudniejsze niż stanie przed Zgromadzeniem Ogólnym Narodów Zjednoczonych przez 14 lat w obronie swojego kraju. Nie dlatego, że nie jesteście wspaniałą publicznością, gdyż jest to jedna z najfantastyczniejszych publiczności jakiej byłam częścią. Są to po prostu moje uczucia, gdyż nie jesteśmy nauczeni otwierać swych serc przed obcymi tak bardzo, tak by zagłębiać się w naszą przeszłość i mówić o sobie. Tak więc właśnie to zrobię dziś wieczorem.

Może opiszę teraz trochę swoje tło tak byście mieli o tym jakieś pojęcie. Urodziłam się w Kambodży, w Phnom Penh. Mój ojciec wciąż żyje i też mieszka w USA wraz ze mną. Był doradcą króla, a także członkiem Kambodżańskiego Gabinetu. Kiedy miałam około 8 lat mój ojciec został wysłany z misja dyplomatyczną do Indii. Więc cała nasza rodzina przeniosła się do New Delhi w Indiach wraz z nim, a ja i mój brat zostaliśmy wysłani tam do szkoły by się uczyć. To wyjaśnia jak osoba z Kambodży skończyła w Indiach w świątyni wybudowanej przez mojego dziadka w Indiach – by dać wam niejaki zarys. 

Po roku, kiedy dyplomatyczna misja mojego ojca dobiegła końca wrócili do Kambodży, lecz zdecydowali się pozostawić mnie i mojego brata w szkole pod strażą dziadka. W tym czasie mój dziadek właśnie utworzył Asoka Vihara, czy też Asoka asram jak teraz powszechnie jest zwany. Jest mnichem Buddyjskim, jak wiecie. Ten klasztor jest około 1,5 godz. drogi od centrum New Delhi – na przedmieściach New Delhi i jest bardzo dużą świątynią wraz z sześcioma budynkami w ogrodzonym obrębie.

Dam wam tło dotyczące świątyni tak byście mieli pojęcie o tym miejscu i o tym jak statek [UFO Asket] pojawiał się itd. Jak powiedziałam było sześć dużych budynków na obszarze około 30 akrów, wszystko to otoczone wysokimi kamiennymi murami. Było tam dużo, setki, drzew owocowych – Nie mam zdjęcia do pokazania lecz dam wam ogólne pojęcie o obszarze na którym dorastałam kiedy byłam dzieckiem. (Sądzę że możemy mieć zdjęcia – pierwsze zdjęcie…)

Więc od ósmego roku życia, mój brat który miał około sześciu i ja dorastaliśmy w tej świątyni pod strażą dziadka. (Slajd Phobol, jej brat i jej dziadek V.B. Dharmawara i jej angielski korepetytor. Dharamawara umarł w czerwcu 1999.)

Jako że rodzice nie byli w stanie być z nami dbali o nas jakby otaczając wieloma opiekunami; miałam angielską nianię która nauczyła mnie angielskiego, miałam kambodżańską pielęgniarkę i indyjską mamkę do pomocy, otoczeni tymi jakby naszymi rodzicami. Oni [rodzice]mogli odwiedzić nas może raz w roku czy coś koło tego, przybywając z Kambodży, lecz w międzyczasie te kobiety i dziadek opiekowali się nami.

[Dyskusja nad slajdem:] Przedstawiam wam siebie, brata i dziadka – w tym czasie miałam około dziewięciu lat – i mojego angielskiego nauczyciela. W tle widać drzewo – zwie się drzewem Bodhi, lub ludzkim. Rodowód tego drzewa pochodzi od drzewa pod którym Budda doznał oświecenia. Sadzonka stamtąd pochodzi. Powodem dla którego też chciałam zwrócić waszą uwagę na to drzewo jest to, że kiedykolwiek statek pojawiał się przed świątynią, czy naszym obszarem drzewo zostawało podświetlone. Każdy z liści stawał się nieco opalizujący, czy jak pióro pawia, wszystkie w innych kolorach. Więc można było to zobaczyć; nie byłam jedyną która to widziała. Wielu ludzi żyjących na tym obszarze i w aszramie widziało to. Aszram miał wówczas około 30 akrów jak mówiłam, były na nim hostele młodzieżowe, schronisko dla zwierząt, główne budynki świątyni i pięć budynków dla mnichów tam mieszkających, dla odwiedzających i dla uczniów mojego dziadka, którzy przybywali z Europy, USA i innych azjatyckich krajów by uczyć się z nim. Więc miałam wszystkich tych ludzi wychodzących i wchodzących na obszar Aszramu. Oczywiście jedną z tych osób, które odwiedziły świątynię, była ta osoba. Teraz oczywiście wszyscy wiemy, przynajmniej ja wiem, popularnie wszyscy też wiedzą – jego imię to Eduard Meier. W tamtym czasie oczywiście, zwany był Billym Meierem – Billy.

Dlaczego z setek ludzi którzy przewinęli się przez nasze miejsce zwróciłam na niego uwagę, choć nigdy nie rozmawialiśmy? Sposobem w jaki zostałam wychowana było nie rozmawianie z żadnymi nieznajomymi, szczególnie z mężczyznami. Więc tylko obserwowałam ludzi, a osobą którą obserwowałam jak wchodziła i wychodziła z pokoju mojego dziadka, chodziła po obszarze świątyni wieczorem, czy na zajęcia lub lekcje mojego dziadka była ta osoba. Miał bardzo niezwykłe spojrzenie. Pamiętam że kiedy miałam dziewięć lat pierwszy raz zobaczyłam go pośród wszystkich tych ludzi, miał te dziwne oczy, które były tak przenikliwe kiedy na ciebie patrzył, czy kiedy patrzył na niego, że szło to prosto do twojej wewnętrznego rdzenia. To właśnie pozostawało mi w dziecięcym umyśle w tamtym czasie. Pozwalało to też poczuć że jest jakaś prawda; nie wiem dlaczego tak jest, lecz tak właśnie w tamtym czasie czułam. Więc patrzyłam dalej jak przychodził do mojego dziadka. Lecz przepraszam. Przeskoczyłam zbytnio do przodu, gdyż muszę wrócić do Asket, jak to się stało że zauważyłam tą osobę.

W wieku ośmiu lat, po raz pierwszy spostrzegłam odwiedziny. Wieczorem, późnym wieczorem, kiedy kończyłam swą naukę z korepetytorem i szłam do łóżka – wraz z bratem dzieliłam pokój – i ja… do łóżka i… wychodzili. Była ta kobieta, która po prostu pojawiała się w pokoju i przychodziła do mnie i wtedy zasypiałam. Za pierwszym razem nie rozumiałam co to było, lecz czułam się tak cudownie, tak doskonale jak u siebie w domu z rodzicami, mimo że byli oni w Kambodży. Czułam się naprawdę przyjemnie – bardzo, bardzo u siebie, w bardzo dobrym samopoczuciu, spokojnie i zasypiałam. Jakiś czas później ta sama rzecz się wydarzyła, lecz tym razem podeszła i głaskała mnie po głowie; usiadła na skraju łóżka, położyła moją głowę na kolana, powiedziałam by mi zaśpiewała do snu, lecz nie ona nie śpiewała. Nie używała – nie były to słowa, nawet nie ton, ani nie nucenie. Był to jakiś wysoki ton, który był tak piękny dla moich uszu, że natychmiast zasypiałam. Trwało to tak przez chwilę. Zapytałam brata, który miał 6 lat wtedy, powiedział „Tak, pamiętam”, lecz nie widział nikogo przychodzącego do niego lecz mógł odczuć obecność. Więc później jakby oczekiwałam jej przybycia.

Nie wiedziałam kto to był; Nie wiedziałam, że był to ktokolwiek. Myślałam tylko: jak cudownie, jak dobrze się czuję. Nie wiedziałam, że była to Asket – nie było imienia – lecz wiem, że była to prawdziwa żyjąca istota, gdyż moja głowa była na jej kolanach. Było to tak realne jakby moja głowa była na kolanach matki. Trwało to przez jakiś czas. I wtedy raz, czy dwa, nie od razu, zasypiałam, lecz raz usiadła na skraju łóżka i wtedy… jakiś rodzaj zrozumienia przekazów i już siedziałam i jakby absorbowałam wszystko. Nie… nie było rozmowy, lecz toczyła się rozmowa, jak teraz wiem musiał to być jakiś rodzaj przesyłania. Gdyż wszystko zrozumiałam. Powiedziała mi coś, że później będę miała więcej zrozumienia w późniejszej części życia. Więc tak to jest. Następnego dnia kiedy obudziłam się, czułam się, wiecie, jakbym wszystko rozumiała – jak pojawił się świat, skąd ludzie są tacy jacy są, dlaczego ta osoba jest wesoła lub smutna – wiedziałam to. Lecz przeszłam właśnie przez to wszystko, dlatego właśnie spędzałam tak wiele czasu lat dorastania w tamtym czasie obserwując tak wiele, tak wielu ludzi. Dlatego właśnie obserwowałam ludzi przychodzących i obserwujących mojego dziadka, zostających jako goście, itd., itd. I tak właśnie spostrzegłam tą jedną osobę, która była jakoś inna. Był całkowicie różny. Było to gdy – OK, wróć – Nie chcę wybiegać naprzód.

Więc pewnego razu obserwowałam ludzi wchodzących i wychodzących ze świątyni mojego dziadka. Nagle zobaczyłam tą istotę, którą teraz nazywamy Billy, a towarzyszyła mu ta istota, która przychodziła do mnie i śpiewała mi do snu. Więc teraz wiedziałam na pewno, nie miałam wątpliwości, że on też jest przyjacielem. Było to – nagle zobaczyłam kogoś kto był blisko mnie przez cały tamten czas, spacerującego razem z kimś, kogo zawsze zauważałam jako w jakiś sposób różnego. W tym samym czasie kiedy zauważyłam i uświadomiłam sobie że spacerują razem, odkryłam że oni też wiedzą, że jestem świadoma. Więc oboje obrócili się i popatrzyli na mnie, a potem kontynuowali swą rozmowę itd. I było to – przychodziła spotykać Billego Meiera w asramie wiele, wiele razy, spacerowali oni, patrzyli na okolicę, na świątynię, rozmawiali o naukach. Dlatego, że Billy w tamtym czasie, jak myślę, był pod duchowymi instrukcjami Asket, dlatego właśnie ich spotkałam.

Podczas jednego z kilku kontaktów, raz, przyszła do mojego pokoju i jakby – nie było to pytanie – zapytałam ją, … przekazałam jej swoje zrozumienie mówiąc: Ta osoba, pracuje i mieszka z nami. Myślę że jest OK”, czy coś w tym stylu. Nie pamiętam dokładnie, lecz wiem że było to jak mówienie jej, czy coś w tym stylu, co o nim myślałam. Powiedziała ona, „Tak i może będzie później więcej kontaktów. W twoim życiu, …będzie jakieś spotkanie w którymś momencie”. I to by było to. Nie …trzymałam tego w pamięci, by tak rzec. I w ten sam sposób w jaki przekazała mi to zrozumienie, zrozumiałam też że on następnie stanie się moim przyjacielem, gdyż ona uznała, że to w porządku. Miałam wtedy tylko 9, czy 10 lat.

(Poproszę o drugi slajd?) Chcę wam pokazać jak wyglądał on kiedy przybył do świątyni mojego dziadka i uczył się nauk Buddy od mojego dziadka. W pewnym momencie studiował on też auto- medytację. 

Taki właśnie był, pracując w naszym otoczeniu. Miał dwie małpy. Te dwie po lewej. Jedną nazwał Cesarzem Hanumanem, a drugą Cesarzową Hanumanową. To z powodu mojego brata wiem o tym, gdyż mój brat – widzieliście tego małego chłopca – był tak zafascynowany małpką, że biegał za Billym i bawił się z nią. Wtedy zapytał o jej imię. I dlatego zapamiętałam imię, gdyż powiedział mi je. Pamiętam że – jedną rzeczą którą zauważyłam było to, że pewnego razu kiedy miał jedzenie, czy banany, najpierw wolał nakarmić małpkę. Dopiero jak mu coś zostało zjadał to sam. To też trochę zrobiło na mnie wrażenie. Więc też, jak spostrzegliście, jest to jedyne zdjęcie tu, na którym widzimy go kiedy wciąż ma dwie ręce – przed jego wypadkiem w Turcji w połowie lat 60-tych czy w drugiej połowie lat 60-tych.

Osoba którą znamy teraz jako Asket – jak się mi jawiła w tamtym czasie: Miała ładne, długie, ciemne włosy. Nie wyglądała kaukasko czy azjatycko, prawie mieszanka obu. Nie potrafię opisać wam jak, lecz z pewnością nie wyglądała w sposób zachodni czy kaukaski. Nie wyglądała na Azjatkę; prawie połączenie obu. Miała bardzo miły złoty rodzaj skóry, bardzo jasny i bardzo piękny dla wzroku. Miała długie ciemne włosy. To jedna rzecz, gdyż później kiedy poznałam historię Billego pokazano mi zdjęcie Asket. Osoba wyglądająca bardzo szczupło i z długimi blond włosami. Więc zapytałam, „To nie może być Asket, osoba która kontaktowała się z Billym, gdyż ta Asket, którą spotkałam nie miała włosów blond”. Więc to zastanawiało mnie i zapytałam kilku ludzi; lecz teraz jestem pewna że rozumiecie, przynajmniej teraz, zdjęcie Asket, które wy wszyscy oglądaliście nie było jej. Było sfałszowane, powiedziano mi… było podmienione. (Pytanie z publiczności…) Tak, zapytałam o to też Billego kiedy go spotkałam. Lecz jedna rzecz jest prawdziwa jednak, ma ona długie małżowiny uszne. Ma ona długi – bardzo różny od naszych – rodzaj małżowin usznych.

Jest inna rzecz z której lubię sobie żartować. Nie jest bardzo duża. Nie jest bardzo wysoka, tylko 5’1’’ (ok. 155cm). Więc czuję się nieco pocieszona. (Śmiech) [Phobol jest także niska]. Ale wtedy byłam dzieckiem, ona…

Więc te lata, w których spotykałam Asket i z Billego Meiera w domu mojego dziadka minęły – przybył, kiedy wciąż poszukiwał, przed wypadkiem w którym stracił rękę – przybył do aszramu i został tam jakiś czas. Później kiedy stracił swe lewe ramię, przewinął się przez nasz dom i został tam przez bardzo krótki czas. Wiedziałam o tym gdyż ogrodnik naszego domu [Mr. Suraj], który kontaktował się trochę z Billym, powiedział mi, że to jest ta osoba która była tu wcześniej i teraz wróciła, lecz straciła swoje ramię.

Muszę się cofnąć trochę znowu by powiedzieć, że kiedy Billy mieszkał w naszym domu i widywał statek w aszramie i spacerował z Asket, byli inni ludzie którzy też widzieli ten statek. Najwięcej z wszystkich nas, główny ogrodnik – obszar który był – mieliśmy dużo ogrodów, mieliśmy dużo drzew, więc i ludzi którzy opiekowali się obszarem – było sześciu ogrodników którzy opiekowali się obszarem i jeden główny ogrodnik, on właśnie przychodził by relacjonować co dzieje się na obszarze. Pewnego razu Billy chodził po aszramie i przyszedł główny ogrodnik i spotkał go i Asket. Główny ogrodnik przyszedł i powiedział do mojego dziadka i do mnie: „Oh to znowu ta sama osoba która zawsze mówiła, że jest zakochana w bogini, która przybyła z nieba. Musicie zrozumieć, w Indiach, u ogrodników którzy są Hindusami, wszystko co jest spoza tego świata ma związek z bogami i boginiami.

Więc macie tu szwajcarską osobę, która pozostaje w naszym aszramie, widzi statki, robi zdjęcia i czasem ludzie pytają, „Co to jest?” a on dzielił się swymi historiami, a oni nie rozumieli, że istoty spoza ziemi pochodziły z Wszechświata DAL itd. – nie rozumieli. Zawsze zakładali, że opowiada historię o sobie mającym kontakty z boginiami z innego wszechświata lub z nieba. Więc tak główny ogrodnik go nazywał: osoba, która jest zakochana w bogini z nieba. Więc kiedy wrócił do aszramu w późnych latach 60, w drodze powrotnej do Europy, przybył z jednym ramieniem i wtedy właśnie zauważyłam to , gdyż powiedział że ta osoba wróciła ponownie, lecz tym razem stracił ramię. Lecz powiedziałam „Kto to jest?” – Ta sama osoba która zakochała się w bogini z nieba. Więc nie… wspomniał o tym. Wspomniał o tym – Billy Meier.

Mam nadzieję, że nie skaczę po całej historii mówiąc wam ją, lecz jest to pierwszy raz, kiedy dzielę się tym doświadczeniem z wami. (Poproszę o kolejny slajd…)

[Koniec Taśmy 2 z 3 – "The Reopening of the Billy Meier Case"]
 [Początek Taśmy 3 – "The Reopening of the Billy Meier Case"]

(Slajd ukazuje Phobol ze swoim dziadkiem) To w późniejszym czasie – to gdzieś rok później – po tym jak Billy Meier przewinął się przez misję; a to mój dziadek kiedy miał dobre 80 lat i ja półtora roku nim opuściłam kraj [by pojechać do] Stanów Zjednoczonych na studia. Tło pokazuje trochę tego jak wyglądał Aszram w tym miejscu.

Po kontakcie, kiedy miałam około 14 lat, nie było więcej kontaktów – ta pani nie odwiedzała mnie dłużej. A ja po prostu kontynuowałam normalne życie w jakie wchodzi nastolatka. Skończyłam szkołę średnią i zostałam wysłana do USA na studia w Nowym Yorku. Podczas studiów zapomniałam całkiem o kontaktach. Nigdy nie pozostawały w miejscu w umyśle którego używałam. Miałam życie osoby która świeżo przybyła do USA, świeżo wstąpiła na uniwersytet. Mająca przed sobą nowe życie. Nie mogłam spędzać dużo czasu na roztrząsaniu tego co miało miejsce w moim dzieciństwie. Więc kontynuowałam naukę i nawet kiedy skończyłam studia i kontynuowałam studia podyplomowe, jacyś ludzie mogli by przyjść do mnie mówiąc o UFO itd. powiedziałabym „Ha nie wierzę w to – nigdy ich nie widziałam”.

Więc ostatecznie, prawie 5 lat temu – 5 czy 6 lat temu, myślę ż ebyło to 5 lat temu [prawdopodobnie 12 lat temu?] – ktoś dał mi książkę Garego Kindera [1987] o tytule „Lata Świetlne”. Popatrzyłam na nią i zobaczyłam zdjęcia NOL-i i pomyślałam, „To nie moja sprawa”. Odożyłam ja na półkę i nigdy więcej jej nie dotknęłam. Po skończeniu studiów podyplomowych wyjechałam by pomagać mojemu krajowi, zostałam dyplomatką, zostałam odesłana z powrotem do Nowego Jorku by bronić kraju przy Narodach Zjednoczonych, pracowałam tam 12 lat i nagle pewnego dnia sprzątałam i natknęłam się na książkę ponownie.

Pomyślałam nim ją odłożyłam, że powinnam na nią spojrzeć. Otwarłam ją na jakiejś stronie i zobaczyłam nazwę Asioka Aszram na jednej z nich. Zastanawiałam się jak nasz dom mógł być wymieniony w tej książce? Powiedziałam „Wiec dobrze” i przeglądnęłam historie. I natychmiast powiedziałam „Założę się że jesteś tą samą szwajcarską osobą, która pozostawała w naszym domu kiedy byłam dzieckiem”. Tak myślałam, „Lecz jak mam się dowiedzieć czy jest to ta właściwa osoba?” Zadzwoniłam do przedstawiciela książki, lecz nikt go nie mógł znaleźć. W końcu jakaś miła osoba powiedziała, „Powinna się pani skontaktować z tą osobą, która opublikowała inne książki, zwane „Przekazy z Plejad”, jego imię to Wendelle. Więc się z nim skontaktowałam – jakimś cudem, nie wiem jak znalazłam jego numer – skontaktowałam się z Wendellem i powiedziałam mu, „Myślisz że to jest ta właściwa osoba która przybyła zamieszkać do domu mojego dziadka tak wiele lat temu, czy to ta sama osoba?” itd. i „Chciałabym się z nim skontaktować. Czy jeszcze żyje?” Wendelle zasugerował, że żyje on, lecz nikogo nie spotyka, jest odizolowany. Tak wielu ludzi przychodzi do mnie mówiąc „Znałem go wcześniej, nie sądzę, że będzie chciał się z tobą dlatego spotkać” itd. Więc powiedziałam, „Dobrze jeżeli jest to ta właściwa osoba czy możesz powiedzieć mi czy w Asoka miał małpkę i imię dla tej małpki. Jeśli jest to ta osoba którą znam, jeśli miał małpkę, to ta sama osoba. Więc Wendelle napisał do niego, myślę że powiedział w ciągu godziny [po otrzymaniu listu] Billy odpisał i powiedział „Była dwójka dzieci i…”. Więc kilka miesięcy później poleciałam spotkać Billego w Centrum. Byłam tam tylko kilka – miałam tylko około 5 dni na pobyt tam, lecz siedzieliśmy i rozmawialiśmy przez trzy noce z kolei bez snu. Było to prawie tak jakbym wróciła do domu i on też czuł jakby wrócił do domu! Było to dzielenie się jakąś częścią siebie którą nie był w stanie podzielić się tak bardzo z innymi ludźmi przedtem. I tak właśnie ponownie skontaktowałam się z Billym.

A teraz kiedy tak dużo mówiłam chciała bym pokazać wam niektóre zdjęcia które przywiozłam. (Slajd proszę… Slajd UFO Asket wiszący nad asramem) 

To zdjęcie asramu. Ściany podchodzą aż tu, a to są wszystko to drzewa z… Wiec statek ten pojawiał się wtedy – zazwyczaj w tym samym czasie w którym miałam wizyty, czasem nie miałam wizyty – lecz widziałam ten statek. (W odpowiedzi na pytanie: ) To zdjęcie zostało zrobione przez Billego Meiera, a statek był obecny już kiedy po raz pierwszy go spotkałam… nie każdego dnia, lecz prawie… – widywałam go raz w tygodniu, czasem twa razy w tygodniu; nie było określonego czasu.

(Poproszę następny) Jest to... myślę. Jest to statek nad Asramem Asoka lecz z innego kąta, zza asramu. Jest tam małe wzgórze, a na szczycie – obok tego wzgórza – mamy obszar na którym stworzyliśmy schronisko dla zwierząt – coś w rodzaju schronienia dla zbłąkanych zwierząt… itd., opiekowanie się zwierzętami. I zwykliśmy nazywać je „Ciemne wzgórze”. Więc to zdjęcie zostało zrobione z Ciemnego Wzgórza. Billy spędził wiele czasu pracując w schronisku. Pomagając leczyć zwierzęta i karmiąc zbłąkane zwierzęta, głównie psy, nie małpy, krowy, czasem konie. To zostało zrobione w maju 24/1964 o 13:53 [precyzyjna data pochodzi z zapisu Billego zrobionego w tamtym czasie].

(Następne) [ukazujące dwie jasne, zamazane kule w nocy]. Tak. To zostało zrobione [kiedy statek był] dość daleko, wysoko w górze, po wschodniej stronie asramu. Te dwa slajdy… kula ognia, czasami widywałam więcej niż dwie – całą ich grupę.

Ten [slajd pokazujący trzy wyraźne jasne światła na niebie] został zrobiony z pomnika w tamtym rejonie – zwany jest… jest to stary Indyjski historyczny pomnik, zdjęcie zrobione jest blisko tego obszaru. (Odpowiadając na pytanie publiczności), to Billy Meier zrobił to zdjęcie. Jest to bardzo rzadkie zdjęcie. Nie pokazywał tych zdjęć za wiele gdyż jest część jego kontaktów, które miał z Asket. I kiedy pojechałam go odwiedzić pokazał mi wszystkie te zdjęcia gdyż znaliśmy te miejsca, z jakiego kąta itd. Jeśli nie byłbyś tam, nie wiedziałbyś gdzie i w jakim odniesieniu do Asramu Asoka.

(Następne proszę) OK., to jest bardzo interesujące, a także ważne dla mnie. To cała ich grupa [białych plam na niebie, poniżej część zabudowań] wokół szczytu Asoka. To tło tego miejsca. Nie widać wyraźnie na reprodukcji tutaj. Lecz jest to jedna z moich mamek piorąca mi rzeczy siedząc na werandzie na zewnątrz mojego pokoju. Pierze tu (pokazuje laserem) mój mundurek szkolny. Na oryginalnym zdjęciu jest to znacznie wyraźniejsze. Dzielimy się tymi historiami gdyż kontaktowaliśmy się razem trochę – z piorącą panią. Jest to dla mnie bardzo ważne, gdyż kiedy miałam to doświadczenie nie było to coś… - było to dla mnie całkiem naturalne i widziałam wiele statków nad świątynią czy nad – mieliśmy duży obszar – nad drzewami, przy studni, nad domem. We wszystkich tych miejscach widywano statki, czasem bardzo nisko. Widziałam duży – prawie jak – raz widziałam statek może o rozmiarze połowy tego pokoju. Czasami widziałam statek jako bardzo mały, dalej. Nie było to dziwne; nie było to coś co powodowało by moją ucieczkę do… by zapytać jakiegoś dorosłego czy dziadka czy mamkę czy guwernantkę co widziałam. Było to dla mnie bardzo naturalne zjawisko. Więc kiedy miałam doświadczenia z Asket, także to nie było jakimś nadzwyczajnym doświadczeniem dla mnie. Było to prawie – najbardziej naturalne – było to prawie jak powracanie do jakiegoś znanego, znajomego stanu.

(Czy można prosić o następny? – [slajd pokazuje duży obszar jasnego światła])… (Pytanie z widowni) Tak. Myślę że jedna z tych kul opuszcza się, co właśnie stwarza piękne zjawisko.

(Następne proszę.) Tak, to jest niezwykłe. [Slajd pokazuje dużą podłużną jasną plamę na tle nocnego nieba]. Temu zjawisku, kiedy się tak pojawia zwykle towarzyszy wyraźny – inny dysk i… kształt, klasyczny kształt. Wlatywał w chmury i latał wokół nich ponad ludźmi. Czasami było kilku mieszkańców spacerujących wokół, patrzyli w górę widząc to. W samym asramie czasami służący przychodził i mówił, „Widziałem coś bardzo dziwnego. Widziałaś [coś]? Odpowiadałam „Tak”. I koniec. Nie było nic więcej do powiedzenia.

(Następny proszę? [Slajd pokazuje ciemny dyskoidalny statek z dużym białym cumulusem w tle]. 

To jest prosto nad dachem asramu wieczorem. Pamiętam to bardzo dobrze, gdyż czasami ludzie patrzyli w górę ze mną i niektórzy widzieli statek bardzo wyraźnie, tak jak ja, lecz niektórzy patrzyli wokół mówiąc, „Nie widzę go. Gdzie on jest”. A nie jest to malutka plama; to duża plama. Lecz niektórzy nie byli w stanie go zobaczyć. Nie wiem czy, wiecie, żyjąc w Indiach miejscowi wokół może nie mają dobrego wzroku. Nie wiem, myślałam w ten sposób. Lecz teraz myślę, że to może być jakiś inny problem.

(Kolejny.) [Slajd pokazuje podobną scenę, poza pokazywaniem ciemnej strony spodniej szybującego nad głowami statku, od dołu].

(Następny proszę.) [Slajd pokazuje z grubsza zaokrąglony szereg ośmiu świateł na nocnym niebie]. 

Sądzę że to jedno z tych zjawisk, które widziało setki ludzi. Świadkami tego był cały - Myślę że może ze stu ludzi, nawet… w indyjskiej gazecie w latach 60. Faktycznie jeden reporter z gazety został wysłany – New Statesman czy coś; jeśli poszukacie znajdziecie artykuł |http://www.theyfly.com/images2/New Delhi Journal Article.jpg| [the Delhi New Statesman of Sept. 30, 1964] – przyszedł, rozmawiał z… niektórymi ludźmi pracującymi u nas i nawet rozmawiał z Billym i pokazano mu zdjęcia. Napisał o tym artykuł. I przepytał dużo innych ludzi…

(Następne proszę.) To Billy i jego rodzina. To Billy [po lewej] i oczywiście chłopiec w czerwonej koszulce to Methusalem, a to jest…, i dziecko… (Methusalem podchodzi do podium i używając laserowego wskaźnika mówi Phobol,) „To mój ojciec, to moja matka, to mój brat Atlantis, moja siostra [w czerwonym] Gilgamesza, a to [dziecko] to ja.”  

(To już wszystkie slajdy). Dziękuję. Chciałabym wrócić do zdjęcia i opowiedzieć krótką historię nim podsumuję. (Zdjęcie świątyni)

To jest wewnętrzna część świątyni. Zdjęcie przedstawia dziadka siedzącego przed ołtarzem świątyni. Jest tu dużo… gości. Chciałam wam pokazać ten obszar gdyż jednego wieczoru, kiedy skończyłam lekcje z nauczycielem weszłam i zobaczyłam dziadka siedzącego właśnie tam z dwiema osobami. Z jakiegoś niejasnego powodu, nie wiem dlaczego, wiedziałam od razu, że te osoby nie są stąd – nie były istotami pochodzącymi z Ziemi. Choć wcale nie wyglądały inaczej. Byli to dwaj mężczyźni, obaj w jakimś rodzaju białych fartuchów. Nieco ciemna karnacja, bardzo, bardzo piękni lecz bardzo szczupli, rozmawiali z dziadkiem. Weszłam cicho i usiadłam obok nich słuchając rozmowy. Nie słyszałam za dużo lecz zrozumiałam. To co zachowałam z tej rozmowy pomiędzy dziadkiem i dwiema istotami to, że byli bardzo wdzięczni dziadkowi za nauczenie duchowych nauk Buddy. Także za uczenie medytacji. To właśnie pojęłam, że byli bardzo wdzięczni że uczymy się medytacji, że mamy wiele, wiele tajemnic, które im przekazaliśmy do studiowania w formie medytacji, której on uczył nas w tamtym czasie. Siedziałam tam i słuchałam i nagle obróciłam się i już ich nie było. Byli tam w jednej minucie i nie było ich w następnej. Po tym więc podbiegłam do mojego dziadka i zapytałam go, gdzie oni są? Odpowiedział. „Tak właśnie przyszli i tak odeszli”. I byłam całkiem zadowolona tą odpowiedzią. Nie miałam powodu do wątpliwości czy niezrozumienia co miał na myśli. Było to to samo miejsce gdzie widzieliśmy go siedzącego z gośćmi.

Połączyłam to wszystko razem by się tym z wami podzielić, choć jest to dla mnie nieco trudne. Możecie myśleć, że to nie tak trudno podzielić się czymś, lecz dla mnie jest to trudne, gdyż jest to bardzo, bardzo osobiste, i jak mówiłam głębokie, bardzo głębokie. Tak więc cztery lat temu, prawie pięć spotkałam się ponownie z Billym; po tym liście do niego wysłanym pojechałem go odwiedzić i jak już się tym z wami podzieliłam rozmawialiśmy trzy noce bez spania, dzieląc się tak bardzo. Poprzez tamte rozmowy otworzyły się inne wspomnienia i jakby się  nimi podzieliłam z Billym i on je potwierdził. Powiedział mi, że zawsze myślał o dwóch małych dzieciach i o tym co się z nimi stało. Powiedział też że zawsze mu mówiono, że ponownie skontaktujemy się kiedyś w przyszłości. I tak wciąż czuję się blisko z nim odkąd się ponownie skontaktowaliśmy. Zeszłego roku w listopadzie zaproszono mnie do domu Billego by spędzić tam dwa tygodnie wraz z mężem – by mu przedstawić mojego męża i by… - prawie jak rodzina dla mnie. Lecz tej bliskości nie potrafię opisać, czy to przyjaciel, czy rodzina czy coś więcej, może coś mniej, lecz jest bliskość istot i tego czym jesteśmy. Dziękuję (Oklaski).

Dziękuje bardzo. Zapomniałam – mam jeszcze jedną rzecz z którą się chcę z wami podzielić. Mam w Indiach przyjaciółkę; ona [Sashi Raj] była ze mną kiedy dorastałam w Indiach. Ona… odnalazłam ją kiedy przyjechała odwiedzić Stany Zjednoczone, więc wzięłam ją ze sobą by się nią z wami podzielić krótko. [Sashi Raj daje następną prezentację; zaświadcza że znała Phobol w Asramie Asoka i była tam świadkiem jednego z wydarzeń UFO].

---

Dama ta, ten świadek – Phobal Cheng, mówiła w zeszłym miesiącu na Ósmym Międzynarodowym Kongresie Ufologicznym w Laughlin, naprawdę urzekająco i szczerze. Jako dziecko widziała nie tylko Asket, oraz Billego i Asket spacerujących razem, lecz kilkakrotnie UFO Asket latające nad asramem. Po niej wystąpiła dama z Indii (Sachi), która uczyła Phobal języka Hindi w tamtym czasie (1964-65). Pamiętała, że Phobal mówiła jej że widziała „boginię” (jak nazywali Asket inni świadkowie w asramie) i współwystępujące UFO.

Jim Deardorff

---

Link do tego wideo w internecie:
http://blogs.myspace.com/index.cfm?fuseaction=blog.view&friendID=157206876&blogID=334072123